மழைத் துளி..

பொதுவாய் தனித்திருக்கும் என் வீட்டுச் சுவர்களை,

 இன்று அழகாய் நனைத்துக் கொண்டிருக்கிறது

 விடாத மழை,

 வழக்கமாய் சூழ்ந்திருக்கும் அமைதியும், மௌனமும்,

 

 இன்று விரட்டப்பட்டது,

இன்பமான மழையின் இசையால்,

 இருட்டில் பளிச்சிடும் மின்னல், இடியால்...

 தனிமை பிடிக்கிறது,இன்று மட்டும்..

 தனித்த வீடும் பிடிக்கிறது, இன்று மட்டும்..

 கம்பியை நனைத்து கீழே விழக் காத்திருக்கும் மழை துளிகள்-

 என்னை பார்த்து சொல்வது கேட்கிறது,

 "சேரும் இடம் சேரும் வரை, என்னைப் போல்-

பொறுமையாய் பற்றிக் கொண்டு இரு" என்று...

 

எனக்குள் ஒரு தேடல்..

வாழ்க்கையின் எதிர்கால லட்சியத்தை மட்டுமே
பார்வையில் நிறுத்தி,
அதை நோக்கி ஒரே மூச்சாய் பயணிப்பவர்களை பார்த்து-
நான் நினைப்பது உண்டு,
பாதையை ரசிக்க நேரமில்லை இவர்களுக்கு,
சக பயணியை பார்க்கவோ பழகவோ விருப்பமில்லை இவர்களுக்கு,
இன்று பேசும் மழலை முதல் சொல் கேட்காமல், 

மழையின் முதல் துளியில் நனையாமல்,
நேசிப்போருடன் சில மணித்துளி மௌனத்தில் கரையாமல்,
நண்பர்களுடன் சிறு குறும்புகள் செய்யாமல்,
பெற்றவர் சிறு குறைகளையும் ஆசைகளையும் தீர்க்காமல்,
கடிவாளமிட்ட குதிரையாய் இலக்கை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருப்பதில்
என்ன பயன் என்று,நான் யோசித்ததுண்டு..
எனினும் சில நாட்களாய்,மற்றொரு கேள்வி எழுகிறது-
என்னுள் எனை நோக்கியே..
இலக்கின்றி , பாதையை மட்டுமே ரசித்துக்கொண்டு-
 நடந்தென்ன பயன்??
நதியில் இலையாய்,என் வாழ்க்கை..
எனக்கென்று எந்த இலக்கும் இல்லை,
கடமைகள் தீர்ந்தபின்,தொடர்ந்து செல்ல-

சில ஆசைகள் மட்டுமே உள்ளன..
கடமைகள் தீரும்வரை காலம் கடத்திவிட்டு,
பின் எடுத்து நடத்த எத்தனையோ லட்சியங்கள் இருந்தாலும்-
அதிலும் ஒரு தெளிவில்லை எனக்கு..
பத்து வயது பிள்ளை,முதலில் மருத்துவர்,
பின் பொறியாளர்,பின் விஞ்ஞாணி என்று யோசிப்பது போல,
எனக்கே பிள்ளை பிறந்த பின்னும்,இன்றும் பல ஆசைகள்..
எனக்குள் என்று பிறக்கும் அந்த தெளிவு??
என்று பற்றி எரியும் ஒரே லட்சியத்தின், சீரானச் சுடர்??

எந்த சிறு நொடியின் சலனத்தையும்,அசைவுகளையும்
ரசிக்க தவறாத எனக்கு,
பாதை முடிவில் காத்திருப்பதென்ன??
 

இங்கு தான்..

இங்கு புகைப்படத்தில் மட்டுமே புன்னகை பூக்கிறது,

இங்கு உதட்டில் மட்டுமே மலர்ச்சி இருக்கிறது-

உள்ளத்தில் இல்லை,

இங்கு பேச்சில் மட்டுமே நட்பு இருக்கிறது-

செயலில் இல்லை,

இங்கு பாடப் புத்தகத்தில் மட்டுமே பண்பு இருக்கிறது-

பழக்கத்தில் இல்லை,

இங்கு சமூக வலைதளத்தில் தான் சகலமும் நடக்கிறது,

இங்கு துரித உணவு போலவே, துரித உறவும் கிடைக்கிறது,

இங்கு உடையில் மட்டுமே நாகரிகம் இருக்கிறது-

எண்ணங்களில் இல்லை,

இங்கு ஒரு கை உதவியில் நீள்வதற்குள்-

உள்ளத்தில் ஓராயிரம் சுய லாப-நஷ்ட சிந்தனை உழல்கிறது,

இங்கு சின்னஞ்சிறு சந்தோஷங்களுக்கும் பகிர்தலுக்கும்

நேரமின்மை இருக்கிறது,

இங்கு எளிமை ஏழ்மையாகவும், ஆடம்பரம் சுய-கௌரவமாகவும்

கருதப்படுகிறது,

இங்கு நிற்பதற்கும் நடப்பதற்கும் கூட போட்டியும் விளம்பரமும் தேவைப்படுகிறது,

இங்கு செயற்கையாக சகல இயற்கையும் சிருஷ்டிக்கப்படுகிறது,

வருத்தம் யாதெனில் இங்குதான் - நானும் இருக்கிறேன்,

இதே சமூகத்தில் இது போலவேதான் என் மகளும் இருக்க நேரிடும்..

சுக பிரசவம் அல்ல சுய-பிரசவம்

கருத்தில் கருவிக்கொண்டே இருந்தாலும்-

காகிதத்தில் உதிர மறுக்கும் வார்த்தை போல்..

வாசகர் இல்லாத கவிதையை போல்..

கருவறை வாசலில் முட்டி நின்றும்-

பிரசவிக்க முடியாத சிசுவை போல்,

கிளை நுனியில் துளிர்க்கும் முன்பே-

சறுகாய் உலர்ந்துவிட்ட இலை போல்..

விளையத் துடித்தும்,நிலத்தைப் பிளக்காமல்-

புதைந்து கிடக்கும் விதைப் போல்..

மூடிக் கிடக்கும் இமைகளுக்குள்-

திறக்கத் துடிக்கும் கண்ணின் மணிகள் போல்..

வெளிவர துடித்துக் கொண்டிருக்கிறது-

எனக்குள் கட்டுண்டு கிடக்கும்-உண்மையான நான்!!!!